سرت را بالا بگیر،خدا صدایت می زند!

ضرب المثل 2

آنجا که عیان است چه حاجت به بیان است

این مصراع از شعر زیر است:
پرسی که تمنای تو از لعل لبم چیست                     آنجا که عیانست چه حاجت به بیانست
طبسی حائری در کشکولش آن را به این صورت هم نقل کرده است:
خواهم که بنالم ز غم هجر تو گویم                          آنجا که عیانست چه حاجت به بیانست
ولی چون بنیانگذار سلسله گورکانی هند مصراع بالا را در یکی از وقایع تاریخی تضمین کرده و بدان جهت به صورت ضرب المثل درآمده است، به شرح واقعه می پردازیم:
ظهیرالدین محمد بابر (888 - 937 هجری) که با پنج پشت به امیر تیمور می رسد، مؤسس سلسله گورکانیه در هندوستان است. بابر در زبان ترکی همان ببر حیوان مشهور است که بعضی از پادشاهان ترک این لقب را برای خود برگزیده اند. بابر پس از فوت پدر وارث حکومت فرغانه گردید؛ ولی چون شیبک خان شیبانی اوزبک پس از مدت یازده سال جنگ و محاربه او را از فرغانه بیرون راند، به جانب کابل و قندهار روی آورد. مدت بیست سال در آن حدود فرمانروایی کرد و ضمناً به خیال تسخیر هندوستان افتاده در سال 932 هجری پس از فتح پانی پات، ابراهیم لودی پادشاه هندوستان را مغلوب کرد و مظفراً داخل دهلی شد. آنگاه شمال هندوستان، از رود سند تا بنگال را به تصرف در آورده، بنیان خاندان امپراطوری مغول را در آنجا برقرار کرد که مدت سه قرن در آن سرزمین سلطنت کردند و از این سلسله سلاطین نامداری چون اکبر شاه و اورنگ زیب ظهور کرده اند. 

اخلاق درویشان

یکی از ملوک را مدت عمر سپری شد قایم مقامی نداشت وصیت کرد که بامدادان نخستین کسی که از در شهر اندرآید تاج شاهی بر سر وی نهند و تفویض مملکت بدو کنند اتفاقاً اول کسی که درآمد گدایی بود همه عمر لقمه اندوخته و رقعه دوخته ارکان دولت و اعیان حضرت وصیت ملک به جای آوردند وتسلیم مفاتیح قلاع و خزاین بدو کردند و مدتی ملک را راند تا بعضی امرای دولت گردن از طاعت او بپیچانیدند و ملوک از هر طرف منازعت خاستن گرفتند و بمقاومت لشکر آراستن فی الجمله سپاه و رعیت بهم برآمدند و برخی طرف بلاد از قبض تصرف او بدر رفت درویش ازین واقعه خسته خاطر همی بود تا یکی از دوستان قدیمش که در حالت درویشی قرین بود از سفری بازآمد و در چنان مرتبه دیدش گفت منت خدای را عز و جل که گلت از خار برآمد  و خار از پای بدر آمد و بخت بلندت رهبری کرد و اقبال و سعادت یاوری تا بدین پایه رسیدی اِنّ مَع العسرِ یُسرا

شکوفه گاه شکفته است و گاه خوشیده                          درخت وقت برهنه است و وقت پوشیده

گفت ای یار عزیزتعزیتم کن  که جای تهنیت نیست آنگه که تو دیدی غم نانی داشتم و امروز تشویش جهانی

اگر دنیا نباشد دردمندیم                            وگر باشد بمهرش پای بندیم
حجابی زین درون آشوب تر نیست              که رنج خاطرست ار هست و گر نیست
مطلب گر توانگری خواهی                      جز قناعت که دولتیست هنی
گر غنی زر بدامن افشاند                         تا نظر در ثواب او نکنی 
کز بزرگان شنیده ام بسیار                       صبر درویش به که بذل غنی  
اگر بریان کند بهرام،گوری                     نه چون پای ملخ باشد ز موری

                                                                        «گلستان سعدی»

باهم برای هم...

      

انیشتن

 «اگر انسان‌ها در طول عمر خویش فعالیت مغزشان به اندازه یک میلیونیوم معده‌شان بود، اکنون کره زمین تعریف دیگری داشت.»

آزاد باش!

                         

یا زهرا

ضرب المثل

آش نخورده و دهن سوخته 

در زمان‌های‌ دور، مردی در بازارچه شهر حجره ای داشت و پارچه می فروخت . شاگرد او پسر خوب و مودبی بود ولیکن کمی خجالتی بود.

مرد تاجر همسری کدبانو داشت که دستپخت خوبی داشت و آش های خوشمزه او دهان هر کسی را  آب می انداخت.

روزی مرد بیمار شد و نتوانست به دکانش برود. شاگرد در دکان را باز کرده بود و جلوی آنرا آب و جاروب کرده بود ولی هر چه منتظر ماند از تاجر خبری نشد.

قبل از ظهر به او خبر رسید که حال تاجر خوب نیست و باید دنبال دکتر برود.

پسرک در دکان را بست و دنبال دکتر رفت . دکتر به منزل تاجر رفت و او را معاینه کرد و برایش دارو نوشت  

پسر بیرون رفت و دارو را خرید وقتی به خانه برگشت ، دیگر ظهر شده بود. پسرک خواست دارو را بدهد و برود ، ولی همسر تاجر خیلی اصرار کرد و او را برای ناهار به خانه آورد

همسر تاجر برای ناهار آش پخته بود سفره را انداختند و کاسه های آش را گذاشتند . تاجر برای شستن دستهایش به حیاط رفت و همسرش به آشپزخانه برگشت تا قاشق ها را بیاورد 

پسرک خیلی خجالت می کشید و فکر کرد تا بهانه ای بیاورد و ناهار را آنجا نخورد . فکر کرد بهتر است بگوید دندانش درد می کند. دستش را روی دهانش گذاشت. 

تاجر به اتاق برگشت و دید پسرک دستش را جلوی دهانش گذاشته به او گفت : دهانت سوخت؟ حالا چرا اینقدر عجله کردی ، صبر می کردی تا آش سرد شود آن وقت می خوردی ؟

زن تاجر که با قاشق ها از راه رسیده بود به تاجر گفت : این چه حرفی است که می زنی ؟ آش نخورده و دهان سوخته ؟ من که تازه قاشق ها را آوردم.

تاجر تازه متوجه شد که چه اشتباهی کرده است   

دل می رود ز دستم...

دلتنگی های من

دردهای من  جامه نیستند  تا ز تن درآورم  «چامه و چکامه» نیستند  تا به رشته‌ی سخن درآورم  نعره نیستند  تا ز نای جان برآورم  دردهای من نگفتنی  دردهای من نهفتنی‌ است  دردهای من  گرچه مثل درد مردم زمانه نیست  درد مردم زمانه است  مردمی که چین پوستینشان  مردمی که رنگ روی آستینشان  مردمی که نام‌هایشان  جلد کهنه‌ی شناسنامه‌هایشان  درد می‌کند  من ولی تمام استخوان بودنم  لحظه‌های ساده‌ی سرودنم  درد می‌کند  انحنای روح من  شانه‌های خسته‌ی غرور من  تکیه‌گاه بی‌پناهی دلم شکسته است  کتف گریه‌های بی‌بهانه‌ام  بازوان حس شاعرانه‌ام  زخم خورده است  دردهای پوستی کجا؟  درد دوستی کجا؟

قیصر امین پور