دوست...

                                               

حقیران!

" حقیرند مردمان، 
وقتی ، نه جرات دوسـت داشتن دارند ، 
نه اراده ی دوسـت نداشتن، 
نه لیاقت دوسـت داشته شدن، 
و نه متانت دوست داشته نشدن... 
اما شعر عـاشـقانه می خوانند، مُدام! "

یک تناقض

                        

یه زمانی بهش می خندیدند

                                       

یادتان باشد

می خواستم شادمانتان کنم ...
همیشه به روی رفتارتان خندیدم
در تمام عکس های یادگاری لبخند زد
اما چه کنم که شعر
حقیقت تلخی بود !
حقیقت تلخ تزلزل بغض
و تحمل حزن
نه جایی برای ته مانده ی تبسم های من داشت
نه مجالی برای رویش شادی
من می دانستم که هر حرفی حرف می آورد
می دانستم که فریاد را نمی شود زمزمه کرد
حالا سرم را بالا می گیرم و از کنار سایه ام می گذرم
حالا در همین اتاق در بسته ...
بر صندلی کوچکم می ایستم
و رو به دیوار ها فریاد می زنم !
من شاعرم!
و این دروغ دلنشینی ست
که به قدر ارزنی هم شاعر نبوده ام !
حالا به هر عابری که در خیابان از کنارم گذشت ....
کتابی می دهم !
می دانم که دیوانه ام می خوانند
می دانم که به خطوط درهم خواب هایم می خندند
می دانم که کسی مدالی بر سینه ام نخواهد زد
اما یادتان باشد !
فردا درباره‌‌‌ ی همین دلبستگی های ساده
قضاوت خواهید کرد ....
یادتان باشد...

این دنیای کوچولو!

                                                     

مولوی

شتر را پرسیدند از کجا می آیی ؟ گفت از حمام ، گفتند: از زانوها و تن و بدن تمیزت پیداست .

شان نزول:

مورد مشابه : از کسی پرسیدند از کجا می آیی ؟ گفت از امامزاده عباس ، گفتند : از بوی دهنت پیداست .                   قسم حضرت عباس را باور کنیم یادم خروس را ؟ گر زچشمه آمدی ، چونی تو خشک ؟             گر تو ناف آهوئی کو بوی مشک ؟ زآنچه می گوئی و شرحش می کنی              چه نشانه در تو مانده ای سنی ؟ ( سنی = رفیع و بلند مرتبه ) آن  یکی  پرسید اشتر  را  که :  هی               از کجا می آیی ای فرخنده  پی ؟ گفت :  از  حمام   گرم    کوی     تو                گفت : خود پیداست در زانوی تو .

منبع:

مثنوی ، دفتر پنجم  - داستانهای امثال - دکتر حسن ذوالفقاری

واقعیت چیه؟!!

چرخ بازیگر از این بازیچه ها بسیار دارد

شان نزول:	محمد شاه قاجار، به تحریک درباریان قائم مقام را از صدارت خلع کرد و دستور داد او را زندانی کنند . در زندان قائم مقام هر چه کرد نتوانست نامه ای به شاه بنویسد و او را از توطئه آگاه کند و چون به مرگ خویش واقف شد، با خون خود این بیت را بر دیوار زندان نوشت: روزگار است آنکه گه عزت دهد گه خوار دارد         چرخ بازیگر از این بازیچه ها بسیار دارد
منبع:	ریشه های تاریخی امثال و حکم /نقل از داستان های امثال اثر دکتر حسن ذوالفقاری