آرام تر از خواب درختان

چرا از تو نگویم ؟ چرا اشکهای تو را نسرایم ؟ وقتی همه ی دریاها در قلب مهربان تو جریان دارند چرا من یک قطره ی پر هیاهو نباشم؟ چه شبها که فانوس دعا را در ایوان تنهایی آویختم . چه روزها که به یاد تو با درختان پر حوصله ی گردو درد و دل کردم. آنقدر منتظرت مانده ام که همه ی پنجره ها مرا میشناسند.  یک بار آرام تر از خواب درختان به سراغ من بیا.
	محمد رضا مهدیزاده