شوق پروانگی

من که در پیله ی بی شیله ی خویش 
شوق پروانگی از یادم رفت...
لااقل موقع رفتن بسپار...
ابر جای تو ببارد به سرم
ماه جای تو بتابد به شبم
و سر انگشت محبت بزند 
گاه گاهی 
به درم...
شاید این تلخی ایام غم انگیزم را
باز با یاد تو از یاد برم...