نشان دوست

حال و هوای عجیبی است...

سکوت، گرمی صدایش را در گلو انداخته و گنجینه ی دیرینه اش را  مرور می کند... صندوقچه ای پر از عکس های عاشقانه ی پیوند ...پیوند با آسمان...پیوند با روح خدا... .

گاهی سنتش را می شکند و غرولندی می کند تا چفیه ها که مدت ها یکجا نشسته اند، روی صورت ها رقصی کنند. غافل از اینکه بغض ها را شکسته ...حالا صداهای بلندی گوش ها  را نوازش می دهد.

 اما بیشتر این نجوا ها را دوست دارد.این ها برایش آشنا هستند.خاطراتش را مرور می کند...درست است،یادش آمد... همین چند سال پیش بود که فرزندان روح الله را به سینه اش چسباند.به یاد آن خاطرات،آرام آرام اشک  می ریزد.

بوی بهشت فضا در همه جا پیچیده است...

 پرچم ها را ببینید!...چطور این قدر بی خیال، اختیارشان را به باد داده اند؟ ... با هر نسیم می رقصند و مرتب می خندند...شادیشان زمینی نیست.تاب می خورند و تاب می خورند تا به لاله می رسند... بوسه ای می زنند و دوباره رقص کنان می خندند...

آفتاب آخرین پرتو های طلایی رنگ خودش را بر سر مسجد می ریزد...گنبد سبز، سینه ی پر غصه اش را به دل آسمان می سایدوآهسته از خجالت، چارقدش را از سر قبر ها بر می دارد...

با آرام گرفتن روز در دامن صحرای پر رمز و راز، گلدسته ها که به دور دست ها خیره شده اند،کم کم آماده ی یک شب زمزمه آلود اما دوست داشتنی دیگرمی شوند.

وقتت رفتن است اما هیچکس نمی تواند دل از این بهشت خاکی بکند...

ای کاش امروز تمام نمی شد...

ای پیک پی خجسته که داری نشان دوست

با ما مگو بجز سخن دل نشان دوست

حال از دهان دوست شنیدن چه خوش بود

یا از دهان آن که شنید از دهان دوست

بی حسرت از جهان نرود هیچ کس به در

الا شهید عشق به تیر از کمان دوست